BEHROUZ MEHRI

لینک نوشته در روزنامه بهار 

جایزه ی مستقل عکس شید سومین سال خود را با اعلام عکاس برتر مستند سال 2012 نیز پشت سر گذاشت. ابوالفضل نسایی با مجموعه ی دردناک اما عالی خود "بابا اسید ریخت" توانست تندیس زیبای شید را از آن خود کند. او  داستان تلخ یک اسیدپاشی را با روایت و بیانی زیبا به ما نشان داد. داستان زنی – سمیه مهری -  که به همراه دخترش در روستایی در نزدیکی شهر بم قربانی این خشونت وحشیانه شده اند, داستان یک زندگی سوخته. اسید پاسخ شوهرش به تقاضای طلاق او بود و دخترش رعنا نیز در این  خشونت قربانی شد. نسایی با داستان خود رنج کشیدن انسان ها را در قلب ما نشاند, دیدن رنج انسان ها دردناک است اما عکاس مستند, خود رنجی چند برابر را تجربه می کند تا بتواند آن را به مخاطب خود منتقل کند. او با عکس هایش ما را در دردی جانکاه شریک کرد. نسایی توانست در رقابتی نزدیک با 5 کاندیدای دیگر جایزه, فرانک رضایی, محمدرضا سلطانی, جلال شمس آذران, سید مدیار شجاعی فر و آذین حقیقی برنده امسال این جایزه ی معتبر شود.
عکاسی مستند ایران در چند سال اخیر جهش بسیار خوب و عمیقی داشته و عکاسان ایرانی, زبان داستان سرایی با عکس را تجربه می کنند و هر سال زوایای مختلفی از زندگی آدم ها را بهتر از قبل می بینند و به تصویر می کشند.
جایزه ی عکس مستند شید که با کوشش وبسایت تخصصی عکس آنلاین و مدیر آن روشن نوروزی با استقلال کامل برگزار می شود یکی از پایه های اصلی این پیشرفت است. اتفاقی که در شید می افتد بسیار ساده است. هر سال دبیر و داورانی از ایران و خارج از ایران مجموعه های عکاسان مستند را به داوری می نشینند که در این مسند تجربه و آگاهی خوبی دارند, داورانی که بدون هیچ چشم داشتی شید را یاری می کنند تا عکاسان ایرانی داستان زندگی مردم کشورشان را بهتر و بهتر ببینند و نشان دهند. هر سال تیم اجرایی جوان و حرفه ای شید این اتفاق ساده را با پذیرایی ساده تر خود از عکاسان مستند به انجام می رساند و مدرسان و عکاسان حرفه ای در کارگاه های آموزشی آن چه را خود می دانند به جوان تر ها نیز می گویند.
 این اتفاق ساده بر خلاف بیشتر مسابقات و جوایز عکاسی دولتی است که تنها با هدف جمع آوری عکس عکاسان برای آرشیوآن سازمان و یا صرف بودجه ی پایان سال انجام می شود و هدفی جز یک مسابقه و آمدن در لا به لای خبرهای فرهنگی خبرگزاری ها و روزنامه هاست ندارد. و در این میان تعداد مشخصی داور که ما سال هاست آن را تیم ملی داوری می نامیم قضاوت می کنند, قضاوتی که با دخالت و مصلحت انجام می شود و سفره ای نیز پهن است برای تقسیم بودجه هایی که باید به نحوی در زمینه ی مثلا فرهنگی صرف شوند       
اما شید داستان دیگری دارد که با بی پولی بر استقلال و حرفه ای بودنش می نازد و پیش می رود.  جایزه ی شید که هر سال تنها به یک عکاس داده می شود هدفی ورای مسایل مالی دارد و آن رشد و در مرحله ی بعد آموزش عکاسی مستند به عکاسانی است که می خواهند داستان زندگی من و تو را با عکس بنگارند. همان طور که امسال داستان یک زندگی اسیدی سوخته را, داستان زندگی زنان بیمار مواد مخدر را, داستان بازمانده گان یک زلزله در آذربایجان را به ما نشان دادند. عکاسی مستند ایران داستان های ناگفته ی زیادی از زندگی مردمان این مرز و بوم را می تواند به تصویر بکشد

عکس بالا از مجموعه ی "بابا اسید ریخت" ابوالفضل نسایی