صبح زود ساعت 8 اولین روز دوره آموزشی کار در شرایط جنگی شروع می شد. دیشب به زور خوابیده بودم, صبح هم به زور بیدار شدم. تقریبا آخرین نفری بودم که وارد سالن شدم. توی راهرو با پیتر مک کلر آشنا شدم. نمی شناختمش اما بعدها فهمیدم که یکی از معروف ترین خبرنگارای فرانس پرسه که مسّولیت این کلاسا هم با اونه. یه مرد میانسال امریکایی با ته ریش حنایی, خوشرو و همیشه بشاش. (پیتر چند ماه پیش با سکته قلبی فوت کرد).
وارد سالن کنفرانس که شدم, چهره ها برام نا آشنا بودن و غیر از چند تا ادیتورها و خبرنگارایی که دیشب باهاشون آشنا شدم بقیه رو نمی شناختم. بیشتر چهره ها خاورمیانه ای بود و بیشترشون هم لبنانی.
توی وقت تنفس با عکاسامون آشنا شدم. مروان, ژوزف و ربیح, هر سه لبنانی و کریم عکاس عراقی مون. خب هممون همدیگه رو از روی عکسهامون می شناختیم اما چهره همدیگه رو ندیده بودیم. توی این چن سال از عکسهای هر کدوم از عکاسا چهره خاصی از اون آدم رو توی ذهنم درست کرده بودم که هیچ کدوم با واقعیت جور نبود.
کلاسا رو شرکت انگلیسیCenturion اداره می کرد که دوره های آموزشی معروفی برای عکاسا, خبرنگارا و تصویربردارا توی لندن دارن و معمولا بچه های رویترز و آسوشیتدپرس و بی بی سی و بقیه آژانسای بزرگ برای این دوره به لندن می رن. فرق اصلی دوره ی ما تو بیروت با دوره ی لندن, تیوری بودن کلاسای ما بود. در حالی که تو لندن تمام موارد به شکل عملی و مثل یه اردوی سربازی انجام میشه مواردی مثل شناخت مین ها, اسلحه ها, ریسک در شرایط خاص, گروگان گیری, کمک های اولیه و آشنایی با مواد شیمیایی و میکربی.
کلاس امروز فشرده تا شب ادامه داشت و وقتی برای گردش و تفریح نبود, اونم تو ی سفر سه روزه. تنها بخش جذاب اون غذاهای لذیذ لبنانی بود, از حمس و طبوله گرفته تا باباغنوش. هم ناهار حسابی چسبید و هم شام تو یه رستوران باحال تو مرکز بیروت.
ربیح و مروان از عکاسای قدیمی لبنانی هستن که تو دفتر دبی و فاهره کار می کنن اما چن تا از عکاسامون نتونستن به این دوره برسن. پاتریک و رمزی مدت هاست که تو بغداد مستقرن, عود هم گرفتار بود.
اگرچه هنوز جنگ شروع نشده اما منطقه بحرانیه. از خبرای روزمره بغداد گرفته تا ناوهای امریکایی توی خلیج فارس, سربازای امریکایی مستقر در کویت, ستاد فرماندهی امریکاییا تو کشورهای عربی حوزه خلیج فارس, تظاهرات ضد امریکایی تو بیشتر کشورها و سفرای سیاسی مقامات مختلف در منطقه.
و تازه اینا روزای اول یه بحران بزرگه
وارد سالن کنفرانس که شدم, چهره ها برام نا آشنا بودن و غیر از چند تا ادیتورها و خبرنگارایی که دیشب باهاشون آشنا شدم بقیه رو نمی شناختم. بیشتر چهره ها خاورمیانه ای بود و بیشترشون هم لبنانی.
توی وقت تنفس با عکاسامون آشنا شدم. مروان, ژوزف و ربیح, هر سه لبنانی و کریم عکاس عراقی مون. خب هممون همدیگه رو از روی عکسهامون می شناختیم اما چهره همدیگه رو ندیده بودیم. توی این چن سال از عکسهای هر کدوم از عکاسا چهره خاصی از اون آدم رو توی ذهنم درست کرده بودم که هیچ کدوم با واقعیت جور نبود.
کلاسا رو شرکت انگلیسیCenturion اداره می کرد که دوره های آموزشی معروفی برای عکاسا, خبرنگارا و تصویربردارا توی لندن دارن و معمولا بچه های رویترز و آسوشیتدپرس و بی بی سی و بقیه آژانسای بزرگ برای این دوره به لندن می رن. فرق اصلی دوره ی ما تو بیروت با دوره ی لندن, تیوری بودن کلاسای ما بود. در حالی که تو لندن تمام موارد به شکل عملی و مثل یه اردوی سربازی انجام میشه مواردی مثل شناخت مین ها, اسلحه ها, ریسک در شرایط خاص, گروگان گیری, کمک های اولیه و آشنایی با مواد شیمیایی و میکربی.
کلاس امروز فشرده تا شب ادامه داشت و وقتی برای گردش و تفریح نبود, اونم تو ی سفر سه روزه. تنها بخش جذاب اون غذاهای لذیذ لبنانی بود, از حمس و طبوله گرفته تا باباغنوش. هم ناهار حسابی چسبید و هم شام تو یه رستوران باحال تو مرکز بیروت.
ربیح و مروان از عکاسای قدیمی لبنانی هستن که تو دفتر دبی و فاهره کار می کنن اما چن تا از عکاسامون نتونستن به این دوره برسن. پاتریک و رمزی مدت هاست که تو بغداد مستقرن, عود هم گرفتار بود.
اگرچه هنوز جنگ شروع نشده اما منطقه بحرانیه. از خبرای روزمره بغداد گرفته تا ناوهای امریکایی توی خلیج فارس, سربازای امریکایی مستقر در کویت, ستاد فرماندهی امریکاییا تو کشورهای عربی حوزه خلیج فارس, تظاهرات ضد امریکایی تو بیشتر کشورها و سفرای سیاسی مقامات مختلف در منطقه.
و تازه اینا روزای اول یه بحران بزرگه
Please write your comments