تا جنگ هست، عکاس جنگ هم کشته می شود



دو عکاس شناخته شده جنگ در لیبی کشته شدند


تا جنگ هست، عکاس جنگ هم کشته می شود


هفته پیش روایت یک عکاس از کشته شدن لوکاس دلوگا عکاس آژانس خبری عکس اروپا در تونس را (حدود دو ماه پیش کشته شد) در همین صفحه نوشتم اما نوشتن خبر کشته شدن عکاسی دیگر با این سرعت برایم دردناک است. چهارشنبه دو عکاس معروف و خوب که هر دو جزو کاندیداهای دریافت جایزه پولیتزر بودند و جوایز مهم جهانی زیادی را در سال های گذشته برده بودند، در شهر مصراته لیبی کشته شدند. کریس هوندراس عکاس آژانس عکس گتی ایمجز و تیم هترینگتون عکاس مجله "ونیتی فیر" و کارگردان فیلم مستند "رسترپو" که نامزد دریافت جایزه اسکار بود در حمله آرپی جی نیروهای معمر قذافی در شهر مصراته جان باختند. زمانی که خبر را خواندم اندوه عجیبی مرا در خود گرفت و کلافه بودم. از هیچ کس عصبانی نبودم و به دنبال مقصر هم نبودم، چون عکاسی خبری کار من است و خطراتش را هم می شناسم اما بدجوری کلافه بودم. عکاسی جنگ کار آسانی نیست و هر عکاسی هم شجاعت آن را ندارد و اتفاق های تلخ مثل همین خبر هم در آن زیاد است. هر کدام ما دوست و یا دوستانی را در حرفه خود از دست داده ایم و همه گی در پوشش داوطلبانه در مناطق بحران زده بوده است. هر کدام ما طعم ضربه های باتوم را چشیده ایم و باز هم با بدن کبود به کار خود ادامه داده ایم، بارها مرگ را در نزدیکی خود حس کرده ایم اما ادامه داده ایم و این داستان پایانی ندارد چون جنگ ها تمام نمی شوند و تا جنگ هست عکاس هم هست که آن را به مردم نشان دهد و تا جنگ هست عکاس جنگ هم کشته می شود. چهارشنبه شب پس از شنیدن این خبر یاد مرگ کاوه (گلستان) افتادم و روزی که آن را هرگز فراموش نمی کنم، شهر کفری عراق را فراموش نمی کنم. تنها ساعتی پس از این که شهر را به مقصد سلیمانیه ترک کردم او به سمت میدان مین دوید. خبر را در سلیمانیه شنیدیم و باورم نمی شد، نمی خواستم باورش کنم. کاوه با تمام خاطراتی که از او داشتم و تمام شب هایی که در خانه اش نشستیم و حرف زدیم و من یاد گرفتم. باورم نمی شد که صبح با هم گپ زدیم و بعد از ظهر او دیگر نبود. هنوز پس از 8 سال گاهی اوقات می خواهم گوشی تلفن را بردارم و به او زنگ بزنم.، کاوه هستی؟ کاری نداری من بیام !

کریس هوندراس از پدر و مادری یونانی و آلمانی تبار که در جنگ جهانی دوم به امریکا مهاجرت کردند درشهر نیویورک به دنیا آمد. او در بیست سال اخیر از بدترین مناطق جنگی چون کوزوو، آنگولا، سیرالیون، کشمیر، کرانه باختری، افغانستان و عراق جان سالم به در برد. عکس های او از اتفاقات لیبریا نامزد دریافت پولیتزر بود. او به تازگی ناآرامی های میدان تحریر قاهره را پوشش داده بود و پس از آن عازم لیبی شده بود.

هترینگتون تا آخرین لحظات پیش از مرگش در حال تویت کردن آخرین تحولات در مصراته بود و در آخرین پستش در روز سه شنبه نوشت: "در شهر محاصره شده مصراته. بمباران مداوم توسط نیروهای قذافی. هیچ نشانی از ناتو نیست". او یک انگلیسی بود که در لیورپول به دنیا آمد و در شهر بروکلین زندگی می کرد. او عکاس قراردادی مجله "ونیتی فیر بود" و در ساخت فیلم "رسترپو" که داستان مستندی از یک گروه ارتش امریکا در منطقه خطرناک دره کورنگال افغانستان بود با سباستین جانگر نویسنده همکاری کرد. فیلم مستند آن ها جایزه جشنواره "سان دنس" را از آن خود کرد و نامزد جایزه اسکار بود. هترینگتون در سال 2007 نیز برای عکس یک سرباز خسته امریکایی در دره کورنگال افغانستان که صورتش را با دستانش پوشانده است جایزه عکس ورلد پرس فتو را از آن خود کرد.

در این حادثه دو عکاس دیگر، گی مارتین عکاس آژانس عکس پانوس و مایکل براون عکاس آژانس عکس کوربیس نیز که همراه هوندراس و هترینگتون بودند زخمی شدند.

هیچ عکسی ارزش جان عکاس را ندارد. این جمله ای است که عکاسان خبری که در مناطق جنگی و بحران زده عکاسی می کنند به هم می گویند اما زمانی که هر کدام از ما در چنین شرایطی قرار می گیریم و عکاسی می کنیم همه چیز متفاوت است.



 روزنامه روزگار


Written by : site manager || Date : 23 Apr 2011 || [ نوشته ها ]


Please write your comments

    Comments
Name
Email
Website
Security Code
 


___ ___ ___