برای ناصر حجازی و عکس هایش


برای ناصر حجازی و عکس هایش


پرواز اسطوره بلند پرواز



اسطوره فوتبال ایران درگذشت. خبر بد همیشه کوتاه است, تنها دو سه کلمه کافی است اما اندوه آن طولانی است, اندوهی ماندگار. ناصرخان اما, همیشه ماندگار است. پرواز او با قامتی رسا در چارچوب دروازه همیشه در یادها می ماند. نمایش درخشان او در بازی مقابل استرالیا در مقدماتی جام جهانی 1974 و پس تر در مقابل کره در مقدماتی جام جهانی 1978 که منجر به صعود تیم ایران شد از یادها نمی رود.
عکس ها در خاطره ها می مانند و به نوستالژی تبدیل می شوند. از عقاب آسیا عکس های زیادی هست اما چند عکس او همیشه در ذهن من هست. گمان می کنم سال 55 یا 56 بود که یکی از مجله های کیهان ورزشی و یا دنیای ورزش چند عکس به یاد ماندنی را در صفحه وسط منتشر کرد. عکس ها یک مجموعه است که در آن آتیلای کوچولو از نقطه پنالتی به پدرش پنالتی می زند و حجازی همه توپ ها را می گیرد. در عکس های بعدی آتیلا گریان پیش مادرش که در پشت خط دروازه به تماشا نشسته است می رود و از پدرش گلایه می کند که نمی گذارد پنالتی ها گل شود و همه را می گیرد. این مجموعه عکس برای من که کودکی بودم که ناصر حجازی اسطوره ی من بود بسیار تماشایی بود. نام عکاس را نمی دانم اما عکس های زیبایش برای همیشه در ذهن من حک شدند.
عکس بعدی, پرتره ای غمگین از ناصرخان بود که بر روی جلد یکی از همین تنها دو مجله ورزشی آن موقع - پس از انقلاب – همراه خبر عدم امکان پیوستن حجازی به تیم رویایی منچستر یونایتد بود منتشر شد. تیم منچستر یونایتد خواهان حجازی بود که به دلایل عجیب و مشکلات داخلی, او نتوانست به این تیم افسانه ای بپیوندد. پرتره ای که نگاه نافذ ناصرخان به دوربین حرف های زیادی برای گفتن داشت. او نه تنها زبان بلکه چشمان رکی هم داشت.
مطبوعات در صفحه اول خود در مرگ یک قهرمان از عکس های خوب و مثبت آرشیوی او استفاده می کنند و کم تر عکس های چنین قهرمان هایی در حالت بیماری و ضعف منتشر می شود. مردم دوست ندارند پس از مرگ قهرمان و الگوی ورزشی یا فرهنگی خود عکس ضعیف یا بدی از او را در صفحه اول روزنامه ها ببینند و روزنامه ها نیز به احساسات مردم و خواننده های خود اهمیت می دهند.
اما من دوست ندارم عکس های او را در بستر بیماری ببینم, دوست ندارم عکس های دیگرانی را که در کنار تخت او ژست گرفته اند و به دوربین زل زده اند را نگاه کنم. عکس یادگاری در بستر مرگ؟ آیا نیازی به حضور عکاس و عکس یادگاری گرفتن با اسطوره بلند پرواز آسیا در چنین شرایطی هست؟ و حتی اگر چنین عکسی گرفته می شود نیازی به انتشار آن در رسانه ها و اینترنت هست؟ اخلاق عکاسی خبری کجا رفته است؟ اخلاق حرفه ای ورزشکاران کجاست؟ خودخواهی حرفه ای تا چه حد؟  
بازی های تیم استقلال را در امجدیه به عشق دیدن ناصر حجازی می رفتم, تنها یا با برادرم و هیچ گاه فکر نمی کردم روزی او را از نزدیک می بینم و حتی از او عکس هم می گیرم. اولین بار که از او عکس گرفتم او برای مصاحبه ای در سال 76 به روزنامه اخبار آمده بود و من تا توانستم عکس گرفتم, در پوست خود نمی گنجیدم. آن روز نیز همیشه در یادم می ماند, یکی از روزهای شاد زندگیم.
ناصرخان در دوم خرداد 1390 پرواز کرد. آخرین پرواز
مطلب چاپ شده در روزنامه روزگار


عکس بالا: پس از ثبت نام در انتخابات ریاست جمهوری 1384 در وزارت کشور



Written by : site manager || Date : 25 May 2011 || [ نوشته ها ]


Please write your comments

    Comments
Name
Email
Website
Security Code
 


___ ___ ___